Hoe iel het boompje ook oogt, toch groeit hier – mijn levenslust flakkerde weer op toen ik dit besefte - wilde natuur die er op eigen kracht is gekomen. Uiteindelijk zal het boompje het moeten afleggen tegen de gemeente als ooit de brug en kade een opknapbeurt krijgen waarbij al die stenenloswrikkende natuur ruw verwijderd zal worden. Zo eindigde ik weer weemoedig.



Al weer weken geleden nam ik de 2e foto. Het boompje is nu gewoon klein, maar beslist niet meer iel. Het groeit met een uitbundige, zomerse bladertooi. Waar je je (gevel-)tuin nog moet verzorgen en in droge tijden moet bewateren, zorgt dit boompje voor zichzelf.

 Van het kale, kwetsbare boompje in de winter werd ik weemoedig. Ondertussen heb ik al weer een nieuwe weemoedigheid. De dagen gaan al weer merkbaar korten en in het Vondelpark koersen  de eerste bomen richting herfst.

Treurig vroeg ik me af waar je tegenwoordig nog echte weemoedigheid tegen komt. Gelukkig kun je er gelukkig oud mee worden.

Gijs Kalsbeek