Pilates

Vijf over elf. De studio is vol als ik aankom. De deelnemers hebben hun matjes uitgerold en zijn met hun eerste oefening begonnen. In de haast ben ik vergeten de juiste outfit mee te nemen en ik besluit onopgemerkt op de achterste rij aan te schuiven. Het is mijn eerste Pilates en een blik over de strakke lichamen leert me dat ik de enige man in het gezelschap ben en mijn tweede blik vertelt me dat ik met mijn Hawaï blouse, meer aandacht zal trekken dan me lief is.

Ik aarzel in de deuropening. De vrouwen waarvan de jongste mijn kleindochter zou kunnen zijn en de oudste mijn dochter, zijn met een zachte bal in de weer en de leraar nodigt me met een hoofdknikje uit om binnen te komen. De studio ziet er met de wandgrote spiegels angstaanjagend groot uit en even overweeg ik om rechtsomkeer te maken. Te laat. Dertig matjes verschuiven waardoor ik op de voorste rij naast de docent beland. Een moment is er de schrik wanneer ik te midden van al dat zwart iets fel groens voorbij te zien komen. In de spiegel zie ik dat ik het zelf ben, ik ga zitten. Bal vergeten. Op handen en voeten schuifel ik naar de uitgang om uit de ballenbak een bal te vissen. Terug in de schemerige ruimte moet ik op de rug gaan liggen, de bal tussen mijn knieën klemmen en met mijn voeten de vloer achter me raken. Lichtjes. In de spiegel zie ik dat mijn knieën zich ter hoogte van het borstbeen bevinden en mijn voeten naar het plafond wijzen. Ik kom niet in de buurt. Dan schiet op onverklaarbare wijze de bal los en stuitert via mijn buurvrouw, die tijdens de oefening met haar mobieltje in de weer is, verder de zaal in. Ze kijkt me verstoord aan, misschien een influencer waarvan ik de opname heb verstoort. Ik ga verder op zoek naar de bal die in zijn gang naar achteren meerdere drankflesjes heeft omgegooid en van de Pilates een bowlingwedstrijd maakt. Ik besluit niet meer terug te keren naar mijn matje voorin en schuifel zigzaggend naar de uitgang.