De monteur komt in de keuken de HR ketel nakijken en schoonmaken. Ik verbruik 25 euro per maand, vertel ik hem. Dat is niet veel, luidt zijn reactie. Ik leg uit dat ik eens per week douche. “Oh ja net als vroeger”, knikt hij, “en dagelijks je gezicht, handen en edele delen onder de kraan wassen”. Zijn onbevangen manier van spreken verrast mij. Die ken ik alleen van mijzelf. Ik vertel hoe ik mij zelf niet meer met zeep was sinds mijn biologieleraar middelbare school vertelde dat je met zeep wel vuil weghaalt maar ook de beschermende vetlaag en alle nuttige bacteriën, die er trouwens binnen een mum van tijd weer opzitten. Die vetlaag zorg ervoor dat je huid niet uitdroogt. Sinds vijf jaar was ik ook mijn haar niet meer met shampoo en mijn haar ziet er mooier uit dan ooit. Hij kijkt zo, dat ik me genoodzaakt voel eraan toe te voegen dat het wel enige tijd vergde voor het zover was. Of ik blond was, vraagt hij. Nee zwart, antwoord ik en ik draai mijn rug naar hem toe, haal met mijn hand mijn haar omhoog zodat hij de zwarte haren tussen de witgrijze goed kan zien. Is dit niet te intiem, vraag ik me van binnen af, maar de sfeer blijft ontspannen haast alsof we twee kinderen zijn.

Het praten duurt voort, genoeglijk en geanimeerd. Hij vertelt van alles wat ik niet weet en andersom. Allebei zijn we nieuwsgierig en vinden mensen intrigerend. Dat mondt uit in verhalen: het ene verhaal na het andere rolt de keuken in tot die aardig vol begint te raken. Ik me afvraag of de monteur ooit nog zal vertrekken en haal diep adem. Zo meteen moet ik weer verder, zeg ik. Je moet weg, meent hij te begrijpen. Het is niet waar, maar ik knik.

Als hij de trap langzaam afloopt, kijkt hij nog even naar boven. Dit gebeurt niet vaak, zegt hij. Klinkt er iets van spijt door in zijn stem?

Eenmaal alleen voel ik me als een instrument, dat is bespeeld zoals niet vaak gebeurt, en dan nog wel zo onverwachts, met iemand die in heel andere werelden leeft dan ik… Hoewel, die werelden lijken wellicht meer op elkaar dan dat ik had kunnen bedenken. Het is alsof ik even een dierbaar ver familielid ben tegengekomen, of een zeer goede vriend. In dat ontmoeten verscheen een vertrouwdheid die even vanzelfsprekend als zeldzaam is…. Dat neem ik mee, ik hoop hij ook.

Amsterdam, 25 mei 2023

lhm.van.malde@hetnet.nl