Een blik in de spiegel.

Soms is het tijd eens goed in de spiegel te kijken om te zien wie je bent. Vanochtend kreeg ik onverwacht de gelegenheid.
In een portiek aan de Overtoom staat een glasheldere spiegel in een mooie houten lijst met daarop een stickertje dat het gratis kan worden meegenomen. Ik aarzel, ben tenslotte onderweg naar de sportschool en om met zo’n grote spiegel de kleedruimte in te gaan lijkt me niet handig. Terwijl ik wat aarzelend doorloop bedenk ik dat de spiegel toch wel heel mooi boven mijn nieuwe kast in de
slaapkamer past. Op dat moment stapt er een vrouw van haar fiets, kijkt me aan en zegt, ik wil deze wel voor mijn dochter.
“ Oh, neem maar mee”
“ Maar U stond er het eerst, weet U het zeker?”
Ik knik bevestigend en wens haar veel plezier met haar aanwinst.
Ik baal. Baal, dat ik het zo gemakkelijk heb weggegeven. In de sportschool probeer ik het slechte gevoel eruit te zweten, maar wanneer ik op de loopfiets klim, stapt de jonge vrouw van zojuist op de fiets naast me, ze herkent me aan knikt vriendelijk. Dit is een tweede kans, nu kan ik haar zeggen dat ik er spijt van heb en de spiegel toch graag zelf wil. Ik doe het niet, vind het te kinderachtig . Na de training loop ik langs de fietsen voor de sportschool. Als ze de spiegel bij de fiets heeft laten staan zal ik het meenemen besluit ik. Natuurlijk is dat niet het geval, zoiets moois laat je niet buitenstaan.
Ik weet niet wat ik ervan moet denken, ben ik nu een beetje een schijterd of een goedzak, en ben ik ook niet een beetje een gelegenheidsdief die als hij de kans krijgt...............?
Misschien een beetje van alles.