Een hele Tour.

Heel Holland bakt, ik niet. Ik lig in mijn onderbroek op de bank en kijk naar de Tour de France. Een grote fles koud water naast me en de gordijnen dicht. Op het nieuws hoor ik dat er een run is op ventilators. Vreemd dat we de gevolgen van de klimaatverandering proberen op te lossen met nog meer energieverbruik, cognitieve dissonantie noemt men dat in de psychologie. Op t.v. zie ik dat de renners een berg van de buitencategorie beklimmen , de zon brandt op hun magere lijven. Onverwoestbaar. Ondertussen voeren radio en tv ons al dagen met de angst voor de magische 40 graden. Ik geniet van de dag, net als in het begin van de Corona hoef ik niet naar buiten. Morgen is het voorbij, een korte klim nog, en dan is Parijs alweer in zicht. Jammer. Dan is het leven weer normaal, dan moet ik van de bank af, en zelf weer op de fiets.