Lentewandeling



We hadden geen betere plek kunnen treffen voor onze lunch. De zon schijnt, wolkenluchten drijven als trage zeeschepen voorbij en het bankje is vrij. We zagen hazen en patrijzen een valkje en de grutto. Voorjaar in de polder. Aan de overkant van de weg staan twee vrouwen duidelijk op iets te wachten. Het lijken me zussen. De een heeft een telefoon aan haar oor, de ander heeft een handycam in aanslag. Een platte boerenkar getrokken door paarden met op de bok twee mannen rijdt de dijk op. Ze zwaaien uitbundig naar de vrouwen die iets terugroepen. Op de kar staat een vurenhouten doodskist vastgezet met rode sjorbanden. De kist hobbelt wat heen en weer wat het gebeuren iets lichtvoetigs geeft. Een man voegt zich bij ons kleine gezelschap. Zijn rechter voet is ingepakt in een groot formaat ALDI tas en dichtgeplakt met ducktape. Leunend op het stuur van zijn fiets vertelt hij het verhaal van de dode. Het is de eigenaar van een kleine manege die nog eenmaal een ritje door de polder wil maken. Zelf lijdt hij aan een verzwering in zijn enkel waar men in het ziekenhuis met behulp van een camera en breinaalden met veel moeite iets weg heeft weten te branden. “Wel steriel houden hoor” hadden ze gezegd. Maar ja de schapen moeten gevoerd worden, vandaar die zak. Wanneer we onze rugzakken weer op hebben laat hij ons op de valreep weten dat het allemaal nog veel erger kan. Zijn buurman heeft zich onlangs opgehangen in de schuur. Híj had foute stofjes in zijn hoofd en een zieke vrouw in huis. Dan rijdt hij weg, naar zijn schapen waarschijnlijk. De vrouwen gaan het huis weer in en op de dijk achter ons verdwijnt de boerenwagen met de kist. Wat verder op de weg komen we twee radiomakers tegen die al wandelend inspiratie zoeken voor een podcast. Ze zijn een doodlopende weg ingeslagen en moeten omkeren . Het gaat veel over de dood vanmiddag, maar het lentegevoel is niet stuk te krijgen.

Albert