Opa zijn, daar kon ik me nooit iets bij voorstellen, althans voor mij niet. Dit veranderde deze zomer. toen een vriendin van me vroeg of ik zin had een paar dagen bij haar te logeren.

Drie van haar kleinkinderen van 10 en elf zouden er ook zijn, Ik had al enige ervaring met kleinkinderen van haar, twee jongens die mij na afloop van hun logeerpartij wel een “coole gast” vonden, dus enig vertrouwen had ik er wel in. Met deze meiden zou het andere koek worden vermoedde ik. Ik had mezelf voorgenomen geen versierpogingen te ondernemen en het initiatief geheel bij de meisjes te laten. Ik zou me voegen in het dagelijks ritme; afwassen, koken, mee naar het strand , ik zou beschikbaar en me niet opdringen. Pogingen om hun taal te spreken zou hachelijk zijn en leiden tot besmuikt lachen. Mijn vriendin werd deze dagen helemaal oma. Onze vertrouwde gesprekken avonds werden korter, beiden waren we moe en ik ging vroeg slapen om ruimte te geven aan dromen waarin kinderen verdronken en omkwamen in vreselijke ongelukken. Voor de meisjes werd ik een man op de achtergrond, die pas zichtbaar werd toen een van hen meende dat ik haar blote billen had gezien. Toen werd ik plotsklaps een MAN, een beetje een “enge man”. Hierna werden blote lichaamsdelen nog zorgvuldiger bedekt en de meisjeskamer nog meer “no go” en de gesprekjes heimelijk, met een schuin oog op mij.
Als ik na en paar dagen weer naar huis rij vraag ik me af of dit nou het Opaschap is?

Albert