Verwondergewandeld in februari

Bijna lenteachtig was het. Met een groepje van vier liepen we door verschillende soorten nieuwbouw. In de Nierkerkestraat konden we de enorme schotels die voor elk trappenhuis staan niet duiden. Schotelantennes zijn er eigenlijk niet meer en die stonden vroeger op de daken of de balkons. Zou het dan kunst zijn of een soort luifel waaronder je bij regen droog kan staan als je de portiek naar binnen wilt gaan? Tot bevredigende antwoorden kwamen we niet.

Nierkerkestraat

Twee straten verder verwelkomde een andere wereld ons op de Jan Oudegeeststraat, met een dichterlijke regel op de gevel: zingen houdt onze toekomst warm. Je ziet de auto’s al bijna in de parkeergarage onder het gebouw verdwijnen. Dat zal duur wonen zijn. Ik heb er geen herinnering aan, maar ik neem aan dat 60-er jaren woningen zoals de armoedig ogende en waarschijnlijk goedkopere huurwoningen in de Nierkerkestraat gesloopt zijn om plaats te maken voor deze luxe bouw uit 2009. Het soort bouwen, en het daartoe eerst ook slopen laat de enorme welvaartsgroei van de afgelopen decennia goed zien.

Jan Oudegeeststraat

Na een uur kwamen we aan op de hoek van de Pieter Calandlaan en Meer en Vaart, waar we een Turks Café troffen. We moesten ons door een groep Turkse mannen dringen die voor het café stond te roken en stapten een slonzig huiskamercafé binnen. De mannen kwamen ook naar binnen en vervolgden aan een ronde tafel hun potje rummicub. Ze zaten en stonden de hele tijd zonder een consumptie te gebruiken.

Er was een toog met tegen de achterwand planken met flessen sterke drank. Iemand werd geroepen om ons te bedienen. Een al even slonzige jongeman nam onze bestellingen op zo’n manier op dat je je afvroeg wat je zou krijgen. Voor thee kon ik kiezen tussen Turkse thee of Engelse Melange, waarbij ik voor het laatste koos, maar de jongeman kwam terug om te melden dat ze geen theezakjes meer hadden. De Turkse thee die ik in plaats daarvan kreeg was zoals ik al vreesde ongelooflijk sterk.

Voor de koffie met melk van een ander kwam de jongeman met zwarte koffie en een grote glazen pot met Completa melkpoeder. Samen met de ouderwetse inrichting had ik het gevoel in een tijdcapsule uit de zestiger jaren te zitten. De vorige keer eindigden we in een sjiek Iraans restaurant waar we zeer voorkomend werden ontvangen. Zo maken we iedere keer een andere wereld mee.

Gijs Kalsbeek